Οι Πλανητεσ στην Ελληνιστικη Αστρολογια
ΤΑ ΦΩΤΑ: ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ
Τὰ δύο αὐτὰ σώματα, τὰ μεγαλύτερα καὶ φωτεινότερα, θεωροῦνται τὰ πιὸ σημαντικὰ ἐπειδὴ ἔχουν τὴν μέγιστη ἐπιρροὴ στὰ γήινα πράγματα Ὅλη ἡ ζωὴ στὴν Γῆ, ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα καὶ ὁ καιρός, οἱ ὠκεανοὶ καὶ οἱ θάλασσες, τὰ φυτά, τὰ ζῶα, τὰ πτηνά, οἱ κύκλοι τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς φθορᾶς, ἡ γένεση καὶ ὁ θάνατος, ὑπόκεινται πρῶτον στὸν ζωοδότη Ἥλιο καὶ δεύτερον στὴν ἰδιάζουσα ἐπίδραση τοῦ σεληνιακοῦ δορυφόρου τοῦ πλανήτη μας, καὶ μὲ φυσικὸ καὶ μὲ νοητὸ τρόπο (ποιότητες, ἰδέες, πράγματα ὄχι ἁπτὰ οὔτε μετρήσιμα).
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΡΑΤΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ
Ὠνομάσθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα πλανώμενοι ἀστέρες σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τοὺς ἀπλανεῖς ἀστέρες, ποὺ εἶναι τῆς ἰδίας φύσεως μὲ τοῦ Ἡλίου καὶ ἀνέκαθεν εἶχαν θεωρηθεῖ ἔμβια, νοήμονα ὄντα μὲ θεϊκὴ φύση, τόσο στὸν ἑλληνικὸ ὅσο καὶ στὸν αἰγυπτιακό, τὸν περσικὸ καὶ ἄλλους πολιτισμούς. Οἱ πλανῆτες τουναντίον ἐφορεύονται ἀπὸ κάποια θεῖα ὄντα, ρυθμίζοντα τὶς περιστροφές τους σύμφωνα μὲ οὐράνια μουσική, καὶ δι’ αὐτῶν προέρχεται ἡ ἰδιαίτερη ποιοτικὴ καὶ φυσικὴ ἐπίδραση ἑκάστου πλανήτη.
Το Ηλιακο μας Συστημα
ΤΟ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Ἂν καὶ ἤδη τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνος ἦταν γνωστὸ ὅτι ὁ Ἥλιος κατέχει τὸ κέντρο τῆς περιστροφῆς τῆς Γῆς καὶ ὅλων τῶν ὁρατῶν πλανητῶν, καθὼς ἀναπτυσσόντουσαν τὰ μαθηματικὰ καὶ ἡ μαθηματικὴ ἀστρονομία ἡ μοντελοποίηση τῆς Οὐρανίας Σφαίρας, δηλαδὴ τοῦ ὁρατοῦ οὐρανοῦ, ἔγινε μὲ τὴν γεωκεντρικὴ ὁπτικὴ τῆς ὁποίας ἡ λειτουργικότητα εἶναι προφανής, ἐφόσον ζοῦμε στὴν Γῆ. Ἡ περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς μηχανικῆς ἀπὸ τὸν Ἀρχιμήδη καὶ μετὰ βελτίωσε σημαντικὰ τὰ ὄργανα τῶν ὑπολογισμῶν.
ΟΙ ΕΠΤΑ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΛΑΝΕΙΣ
Ἡ θεμελιώδης ἀστρολογικὴ θεωρία τῆς ἐπιδράσεως, ἀλληλεπιδράσεως καὶ συνθέσεως τῶν ἐπιρροῶν τῶν ἐγγύτερων καὶ μεγαλύτερων οὐρανίων σωμάτων – τοῦ Ἡλίου, τῆς Σελήνης, καὶ τῶν πέντε πλανητῶν – ἐπὶ τῆς Γῆς, χρησιμοποίησε τὶς γνωστές, ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Ἱπποκράτους καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους, τέσσερις ποιοτήτες θερμή, ξηρά, ὑγρὰ καὶ ψυχρὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν φαινόμενη ἀπὸ τὴν Γῆ ταχύτητα τῶν πλανητῶν, γιὰ νὰ τοὺς κατατάξει σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς. Ἡ Σελήνη τοποθετήθη ἔγγιστα τῆς Γῆς ἐνῶ ὁ Ἥλιος κατέχει τὸ μέσον μεταξὺ τῶν ταχύτερων καὶ βραδύτερων πλανητῶν. Ἀπὸ τὰ 4 στοιχεῖα πῦρ, ἀήρ, ὕδωρ καὶ γῆ, τὰ 3 πρῶτα ἐτέθησαν διαδοχικὰ εἰς τὸν ὑποσελήνιο περιέχοντα χῶρο ἐνῶ τὸ τελευταῖο ἐταυτίσθη μὲ τὴν Γῆ.
Οι Αστρολογικεσ Ιδιοτητεσ των Πλανητων
Δίας: 
Κρόνος:
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ
Ὅλοι οἱ πλανῆτες ἔχουν δύο ἀπὸ τὶς τέσσερις ποιότητες: θερμή, ψυχρή, ὑγρά, ξηρά, μὲ τὴν πρώτη νὰ εἶναι ἡ κυρίαρχη καὶ τὴν δεύτερη σὲ ἠπιότερο βαθμό. Ἔχουν ὅμως καὶ πολλὲς ἄλλες ἰδιότητες, ὅπως ἀρσενικὴ ἢ θηλυκή, ἀγαθοποιὰ ἢ κακοποιά, ἡμερινὴ ἢ νυκτερινὴ κ.ο.κ. Ἐπιπλέον ἡ ἐπίδρασή τους διαφοροποιεῖται ἀναλόγως ἐὰν βρίσκονται στὴν ἀνατολή, τὸ μεσουράνημα, τὴν δύση, ἐὰν εἶναι σὲ στηριγμὸ ἀλλάζοντας κατεύθυνση (ἀνάδρομη, ὀρθόδρομη), ποιὰ ἡ φάση τῆς Σελήνης, σὲ ποιὸ ζῴδιο βρίσκονται κ.τλ. Δεῖτε τὰ παρακάτω ἄρθρα γιὰ μιὰ πλήρη παρουσίαση:
Οι Οψεισ των Πλανητων στην Αστρολογια
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΩΝ
Ἡ ἀστρολογία γενικῶς χρησιμοποιεῖ τὶς ὄψεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν διαίρεση τῶν 360° μοιρῶν τοῦ κύκλου καὶ τῶν πρώτων τεσσάρων ἀριθμῶν 1,2,3,4, (τετρακτύς) τῶν ὁποίων τὸ ἄθροισμα δίδει τὴν δεκάδα:
360° : 1 = 360°, σύνοδος
360° : 2 = 180°, ἀντίθεση
360° : 3 = 120°, τρίγωνο
360° : 4 = 90°, τετράγωνο
Λόγῳ τῆς δεσπόζουσας ἰσχύος τοῦ τριγώνου, προέκυψε καὶ ἡ μερικὴ χρήση τοῦ ἐξαγώνου 120° : 2 = 60° ποὺ θεωρεῖται παρόμοιο τοῦ τριγώνου ἀλλὰ ἀσθενέστερο. Αὐτὲς οἱ σχηματισθεῖσες γωνίες τῶν πρωταρχικῶν πολυγώνων δύνανται νὰ μᾶς ἐπηρεάσουν, ἢ πιὸ σωστὰ ἡ ἴδια ἡ ψυχή ἔχει τὴν ἐγγενὴ τάση νὰ ἀνταποκρίνεται εἰς τὰ σχήματα αὐτά. Οὐδέποτε προέκυψε διαίρεση διὰ 5 ἢ ἄλλων ἀριθμῶν. Οἱ δυτικοὶ μὴ γνωρίζοντας τὸ αἴτιο τῶν ὄψεων προσέθεσαν ἐπιπλέον ὄψεις ἄνευ λόγου, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἔλλειψη συμπαθείας. Δεῖτε τὸ ἀκόλουθο ἄρθρο γιὰ τὴν διαφορετικὴ μέθοδο μὲ τὴν ὁποία συσχετίζονται ζῴδια, ἄρα και πλανῆτες έντός τους:
ΟΙ ΕΞΩΚΡΟΝΙΟΙ
Μόνον ἡ ὁρατὴ οὐράνια σφαῖρα καὶ σώματα θεωροῦνται ὅτι ἔχουν ἀρκούντως ἰσχυρὴ ἐπιρροὴ γιὰ τὴν ἀστρολογία. Ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν ὀρατῶν ἀπλανῶν, μόνον οἱ ἀστέρες πρώτου ἢ δευτέρου μεγέθους λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν καὶ ὄχι ὅλοι οἱ ὁρατοὶ γενικὰ ἀπλανεῖς. Οἱ τρεῖς ἐξωκρόνιοι πλανῆτες, Οὐρανός, Ποσειδών, Πλούτων, δὲν εἶναι ὁρατοὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, καὶ ἡ συμπερίληψή τους στὸν ἀστρολογικὸ χάρτη εἶναι ἐκτὸς τῆς ἀστρολογικῆς φιλοσοφίας καὶ ἀρχῶν. Ἡ ἀνάθεση θεμάτων εἰς αὐτοὺς συνέβη αὐθαίρετα χωρὶς προσεκτικὴ σκέψη ἢ ἐξέταση, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν γνώριζαν ἀστρολογία. Μποροῦν ἴσως νὰ μελετηθοῦν σὲ συνάρτηση μὲ πολὺ μεγάλους χρονικοὺς κύκλους γενικῶν ἱστορικῶν ἢ καιρικῶν ἢ ἄλλων ἀνάλογων συμβάντων, ὅμως μία τέτοια μελλοντικὴ ἐργασία προϋποθέτει πολὺ καλὴ γνώση τῆς ἀστρολογίας.
